Ο πόλεμος ενάντια στο bullying είναι μια μάχη για το φαντασιακό των παιδιών (και όχι μόνο). Πρώτα απ’ όλα, μια μάχη για τις λέξεις. Και υπάρχουν λόγοι ώστε το bullying να αποδίδεται ως «ψευτονταηλίκι».
Κύριος στρατηγικός σκοπός είναι η αποδόμηση της φαντασιακής αίγλης του ψευτονταηλικιού. Κύρια μέθοδος για την επίτευξή του, η γελοιοποίησή του. Ώστε όσοι αισθάνονται τον πειρασμό να κάνουν ψευτονταηλίκια να αντιλαμβάνονται ότι δεν τους παίρνει.
Δεν τους παίρνει σημαίνει ότι οι ψευτονταήδες δεν θα είναι απλά παραβάτες του ηθικού ή ποινικού νόμου. Θα βρεθούν και εκτός φαντασιακής τροφοδοσίας. Κι αν το «εκτός νόμου» δεν τους ενοχλεί, το «εντός γελοίου» τους σκοτώνει. Δεν θα συναντούν πια μόνο απόγνωση, ταπείνωση, οδύνη, ή έστω οργή και μίσος των αμυνομένων απέναντι στην αδιαμφισβήτητη ισχύ και αίγλη τους. Αλλά θα πνίγονται στο έλος της γελοιότητας που αποπνέει η θρασύδειλη συμπεριφορά τους. Κι αυτό δεν αντέχεται από ένα παιδί. Το γελοίο σκοτώνει το ψευτονταηλίκι, ακόμη και σαν σκέψη.